Vandaag presenteerde het demissionaire kabinet de Miljoenennota en Rijksbegroting voor 2026. De boodschap van de regering klinkt optimistisch: de koopkracht zou gemiddeld met 1,3% stijgen. Werkenden krijgen er volgens de cijfers 1,2% bij, uitkeringsgerechtigden 1,3% en gepensioneerden 1,5%. Op papier lijkt dat een meevaller.
Maar wie verder kijkt dan de Haagse cijfers, ziet een ander verhaal.
Hogere lasten achter de glimlach
De zorgpremie stijgt opnieuw – met zo’n drie euro per maand. Voor veel gezinnen betekent dat jaarlijks tientallen euro’s extra, bovenop al gestegen kosten voor boodschappen en energie. De beloofde compensatie via toeslagen vangt dat voor de lagere inkomens deels op, maar de middenklasse betaalt de rekening.
Ook op brandstof lijkt verlichting, doordat de accijnskorting nog een jaar wordt verlengd. Maar de rode diesel voor de landbouw blijft afgeschaft, waardoor boeren en het platteland zwaarder belast worden.
Controlepolitiek in een nieuw jasje
Opvallend is dat het kabinet de boodschap omkadert met woorden als “Nederland staat op een keerpunt” en “keuzes zijn nodig om de welvaart te beschermen”. Het is framing die burgers moet overtuigen dat kleine meevallers gelijk staan aan vooruitgang, terwijl de structurele problemen – hoge vaste lasten, schuldenopbouw, druk vanuit Brussel – nauwelijks worden benoemd.
Tegelijk schuift de discussie over de digitale euro (CBDC) steeds dichter naar het hart van de financiële politiek. Officieel gaat het om efficiëntie en gemak, maar critici wijzen op de risico’s van centrale controle en inperking van financiële vrijheid.
De vraag die blijft
Wat heb je aan 1,3% koopkrachtstijging, als zorgpremies, energie en belastingen de echte ruimte in je portemonnee opslokken? En wie profiteert er werkelijk, als boeren hun steun verliezen en burgers afhankelijker worden van toeslagen en compensaties?
Silent Warriors volgt deze ontwikkelingen op de voet. Want achter de glimmende cijfers van Prinsjesdag gaat een duidelijke trend schuil: meer controle, minder vrijheid.
