Misstanden in het onderwijs

Rapport van en voor de medemens

Waarom staat de maatschappij er voor zoals dat nu het geval is en welke factoren spelen
daar een grote rol in? Wat nu de uitkomst is in ons handelen naar elkaar, hebben we ooit
ergens op deze manier gevormd. Ons hart zegt dat het anders moet, maar hoe dan?
Om te kijken hoe we van A naar B komen is het handig om te beginnen met kijken waar A
dan ligt. Wat doen we nu en hoe bevalt dat? Daarna kunnen we kijken naar waar we wel
wilden zijn en hoe dat vorm te geven.
De mensen vormen o.a. elkaar, maar de grote draad van wat ons geboden is aan informatie
komt van de overheid en aanverwante bedrijven; het nieuws, de regelgeving en de
scholing(vorming) die wij genieten, of hebben genoten.
Hoe bevalt het om in een wereld te leven waarin iedereen zich onderdrukt mag voelen
onder de regelgeving die we elkaar op blijven leggen, vaak zonder dat de man(nen) of
vrouw(en) in kwestie hiermee geholpen is of zich prettig voelt überhaupt? Zonder elkaar
echt te begrijpen leggen we maar standaard regels op om vooral die eenheidsworst te
moeten zijn waarvan een ieder weet dat hij/zij dat niet is.
We worden allen zogenaamd geacht de wet te kennen en er naar te handelen, maar wie de
wet echt van dichtbij bekijkt ziet zelf ook wel dat we elkaar slechts mogen adviseren,
ongeacht de functie die we bekleden. In dit opzicht is er ook een hoop mis gegaan. Als
niemand een ander zou dwingen waren we al op een heel ander punt geweest met elkaar.

In het onderwijs zitten misstanden waarvan het de hoogste tijd is dat ze eens aan de kaak
worden gesteld. Bij velen is de relatie tot de maatschappij van vandaag te leggen, maar is
ook een andere manier van aanpak mogelijk, waarmee we als samenleving er stukken beter
uit kunnen komen onderling. Deze misstanden hebben ook een relatie met het oplopende
aantal kinderen dat vast loopt in het onderwijs en als uitvaller bestempeld wordt. Echter, bij
de nieuwe onderwijsinitiatieven meelopend, draaien deze kinderen vaak als een blad aan
een boom om en beginnen soms binnen enkele dagen al weer hun leerflow te vinden. Rara,
hoe doen wij dat?

Er is vooral in onderwijsland nog een hoop te leren. Daarvoor zullen we wel open moeten
staan voor veranderingen. Deze verandering zal helaas vooral vanuit de bevolking moeten
komen, uit de mensen die al niet meer vast zitten in het systeem dat nu opgedrongen wordt
als leidraad. Gelukkig zijn er mensen die het euvel hebben kunnen verwoorden en bieden we
bij deze het rapport aan. Een ieder mag daarmee zelf bepalen wat er resoneert, vervolgens
welke weg zelf te bewandelen. Het mag vrijelijk gedeeld worden met wie het ook maar
nodig lijkt te hebben.

We hopen met dit rapport de medemens iets in handen te geven waarmee het zelf
nadenken weer bevorderd mag worden, waardoor we ook op gebied van scholing kunnen
groeien van maatschappij naar samenleving, waarin mensen met respect naar elkaar en de
natuur kunnen leven.
Als eerste komen chronische misstanden aan de beurt die in kaart zijn gebracht (niet
bewerende ze allen al gevonden te hebben), daarna wat er acuut aan scheelt in de scholen
van vandaag en hoe daar nog op te reageren.

Een van de meest bekende gebruiken op school is het cijferend waarderen van een ieders
prestaties. Tegelijk is dat 1 van de grootste misstanden. Voor een simpele weergave van wat
is blijven hangen zou dit als nuttig gezien kunnen worden, maar het resulteert vooral in het
maken van rangen en standen in de klas. Al op vroege leeftijd leren kinderen zich onder en
boven elkaar te plaatsen en het als normaal te zien dat de een overwicht op de ander heeft
door verschillen die worden benadrukt onderling. Het cijferend waarderen van kinderen
ondersteunt verkeerd gedrag en geeft daarmee o.a. schade in de vorm van onzekerheid.
Niet alleen bij degene met een lager cijfer, maar ook bij de perfectionist die niet met minder
dan een 10 genoegen neemt. Bovendien leert een kind met het krijgen van cijfers continu
bevestiging van buitenaf te moeten krijgen voor het kan of mag vertrouwen op het eigen
kunnen. Daar waar een kind zelfvertrouwen mag hebben wordt het afhankelijk gemaakt van
externe waardering.
Vervolgens is het behalen van een tien bepaald door hoe goed de lesstof nagebootst kan
worden en heeft niemand het kind geleerd te voelen of het resoneert en/of te kijken of het
werkelijk waar is wat er geleerd wordt. Weer een misstand op zich, zeker als men kijkt wat
er vervolgens nog meer te vernemen valt over de aangeboden stof. Er wordt duidelijk een
visie opgedrukt als zijnde de waarheid. Bij aardrijkskunde en geschiedenis wordt een hoop
aangeleerd wat niet klopt. Hetgeen dat dat bevestigt wordt vervolgens (bijna) volledig uit de
lesstof gelaten. Tartarië is het grootste rijk dat we in de bekende geschiedenis gekend
hebben, maar wie weet daar iets over? Hoe komt het dat we daar weinig tot niets over
hebben geleerd op school? Medische informatie op scholen is gebaseerd op wat Big Pharma
aan geeft als stof, maar is dat wel de juiste basis? Waarom krijgen we de achterhaalde visie
van Pasteur nog steeds opgelegd als zijnde de ware visie? Zaken die wezenlijk van belang
zijn komen niet (voldoende) aan bod, zoals bevorderen van de zelfstandigheid, groeien naar
autonomie, Common Law en het mogen maken van andere keuzes dan regulier. De opties
die daarvoor zijn komen niet voor in de lesstof. Er is slechts het aangewezen gebaande
paadje, wat een ieder blijkbaar braaf dient te volgen. (Luisteren naar ouders – luisteren naar
leerkracht – luisteren naar werkgever en braaf op je plekje werken, zogenaamd voor het
grotere goed.) Maar waar is het leren luisteren naar je eigen stem van binnen, als je daar
continu aan voorbij leert gaan? Doordat er op school bijna alles op een extern bepaald
schema aangeboden wordt, is er niet voldoende ruimte om te leren omgaan met de eigen
leerflow die gewoon in ieder kind zit. Schoolse kinderen leren door de manier van doen op
school voorbij te gaan aan hun eigen gevoel of flow en te volgen in wat het aangeboden
krijgt, of het nu passend is of niet.
Toetsing, groepsdruk en prestatiedrang zijn factoren die de kinderen onder spanning zetten.
Voor een toets-moment moeten ze bepaalde stof onder de knie hebben en na kunnen
bootsen, ongeacht of het betekenisvol, interessant, of voor diegene (op dat moment) van
toepassing zou zijn geweest. Door het beeld dat bestaat dat een ieder maar de
eenheidsworst moet zijn is er druk vanuit de groep om maar zo veel mogelijk de gemiddelde
leerling te zijn. Daar wordt echter de lesstof zogenaamd op gebaseerd. Veel kinderen die
hoogbegaafd en hooggevoelig zijn verstoppen zich in de rol van het gemiddelde kind en gaan
op den duur onderpresteren wanneer uitdaging op maat en naar interesse uit blijft. Er is
slechts de gebaande stof met de gebaande uitkomsten. Dit onder dwingende sfeer
aangebracht in een gestelde tijd, niet rekening houdend met de leerflow en interesse van
het kind.

De eenheidsworst continu moeten zijn doet af aan het individuele kind. Soms is er
verbredende leerstof, soms een aangepast schema om achterlopers bij te trekken, maar de
leidraad op vele scholen is vooral nog bepaald door de in de methodes aangegeven lesstof
en in de leerlijnen vastgestelde kaders voor het gemiddelde kind. Men heeft daarin graag
een zo standaard mogelijke behandeling en gang van zaken, zoals ook te zien bij zwemles en
rijlessen als we deze even doortrekken naar de maatschappij. Een kind moet op aangegeven
manier zwemmen en bepaalde onderdelen volgen om te slagen (Dat mensen zonder
diploma ook kunnen leren zwemmen is blijkbaar ondenkbaar). Bij rijles wordt verwacht dat
men op 1 specifieke manier kijkt bij het benaderen van de kruising, maar voor lang niet
iedereen is dat de juiste manier voor het verkrijgen van het juiste overzicht. Als we
bijvoorbeeld naar het Human Design en Enneagram kijken zien we al gauw dat men daar 5,
resp. 9 menstypes herkent, maar toch zien we het door doctrine als normaal dat iedereen
het op 1 manier moet kunnen. Waar is nog de vrijheid om iets op je eigen manier te doen,
zoals het beste bij jezelf past? Wat als dat veiliger rijdt, alleen al omdat een ieder dan ook
het overzicht op zijn/haar beste manier verwerft?
De steeds meer kinderen die uitvallen worden niet goed begrepen en men kijkt vooral naar
hoe dat kind dan weer terug het systeem in gedrukt kan worden. Maar we kunnen ons ook
afvragen hoe het komt dat deze kinderen uitvallen. Wat kun je er aan doen, of wat is dan
een betere aanpak voor (deze) kinderen?
Inmiddels zijn er ook uitvallers van vroeger die nu groot genoeg zijn om het euvel te overzien
en te verwoorden wat het is dat voor de uitval zorgde. Bovenstaande geeft een kind een
gevoel van dwang en forcering. Zij voelen het onrecht wat hier de kinderen wordt
aangedaan, soms uit de beste bedoelingen en overtuigingen, maar het maakt krom niet
recht. In de basisschool-leeftijd heeft een kind lang niet altijd de woorden om aan te geven
wat er aan scheelt en daarbij komt de onzekerheid van de groepsdruk weer terug. Een ander
doet het toch ook gewoon? Er is zelfs twijfel aan het beoordelingsvermogen omdat ze vaak
de enige zijn die het wel zien en voelen, maar vaak niet precies kunnen verwoorden.

We zijn met de maatschappij erg diep afgegleden als we kijken naar onderling respect en het
hebben van begrip voor elkaar. Maar hoe zou het ook anders kunnen bijvoorbeeld? Zijn er
plekken waar je op een betere manier tot ontwikkeling kunt komen en kunt leren dat
iedereen gelijk is en zichzelf mag zijn? Hoe is dan de sfeer onder de kinderen onderling en in
groepen?
Er zijn wel degelijk andere plekken en manieren om de ontwikkeling van een kind stukken
positiever te stimuleren vanuit een betere basis. Dit is alleen niet mogelijk op de reguliere
scholen. Deze zitten vast aan bepaalde doctrines die juist de schades veroorzaken en hebben
niet voldoende begeleiding en de juiste visie in huis om werkelijk ieder kind op maat te
kunnen helpen.
Er zijn veel groeiende nieuwe onderwijsinitiatieven in het land, die allen van de
dwangmatige vorm af stappen en het kind werkelijk centraal zetten in de eigen ontwikkeling.
Bijvoorbeeld een Learning Community, zoals er velen opkomen. Verder is er ook
thuisonderwijs dat een groeiend fenomeen is. Hierbij kun je met eigen gezin, of in groepen
tot leren komen. Net wat voor een ieder handig blijkt. Sommige groepen geven ook om
beurten elkaars kroost les, of laten de kinderen in de groep zelfstandig bezig met
onderzoeksvragen vanuit de eigen interesse van de kinderen. Er zijn altijd nog methodes die
je er bij kunt pakken, maar leidraad is dat er geen dwang is. Wat je forceert, bloeit niet meer.

In plaats van het werken met cijfers op aangegeven stof, is het ook heel goed mogelijk om de
kinderen hun interesse te laten volgen en een portfolio op te bouwen van knappe
kunstwerken en welke stof genoten is. Zo voelt het kind zich niet af- of goedgekeurd en kan
er toch een beeld zijn voor de omgeving van wat de competenties zijn van het kind.
Niet meer de gebaande eenheidsworst-stof, maar de interesses en leerflow van het kind
staan centraal. Er zitten al competenties in het kind, het mag in vrijheid tot ontwikkeling
komen. Er is geen nood om allen de volledige stof te genieten die a la foie gras aangebracht
wordt. We hebben niet voor niets verschillen in wie we zijn en wat we hier komen doen.
Een kind mag weer bloeien in zijn/haar ontwikkeling. Een beetje begeleiding is voldoende
om tegemoet te komen aan de leerbegeerte van het kind. Het leert op eigen kracht het
beste vorm te geven aan de leerflow die van binnen komt. Inspireren is een fijne manier van
aangeven wat ook kan, forceren is schadelijk.
Bij het geven van cijfers maakt men al snel rangen en standen en ligt daar de aandacht op.
Als we een kind leren kijken naar wat het gister kon, vandaag kan en morgen wil leren
kunnen, zijn we werkelijk bezig met ontwikkeling. Door stukken zonder cijfering in het
portfolio te stoppen kunnen stukken bewonderd worden zonder waarde-oordeel, waarbij de
ontwikkeling wel te volgen is.
Er is geen nood om bij conflict te zoeken naar de schuldige en deze te berechten. Naast dat
beloning en straffen een vorm is van externe sturing aan het kind waarbij schuldgevoel
bevorderd en gebruikt wordt, gaan we bij deze benadering ook voorbij aan wat er te leren
valt. Er is vaak geen sprake van een schuldige, maar van een leermoment, waarbij gekeken
kan worden naar het verbeteren van onderling begrip en het anders oplossen van een
situatie, mocht deze nogmaals voor komen. Kinderen leren op deze manier veel beter elkaar
te willen en kunnen begrijpen. Er is ook minder druk. Het verschil in visie mag er zijn zolang
we elkaar niet schaden en respecteren.
Door hokjes te kweken creëren we de optie om op precies die hokjes te discrimineren. We
kennen hier allen wel voorbeelden van. Vroeger was het zwart tegenover wit, man
tegenover vrouw, “beugelbekkie” tegenover “brilaap” en ga zo maar door. Met de nieuwe
LGBTQ+ agenda zijn de hokjes niet eens meer op 1 hand te tellen. Allemaal nieuwe hokjes
om elkaar in te plaatsen en om vervolgens naar te wijzen. Dit zorgt voor wrijving in de
maatschappij die nergens voor nodig is en alleen maar groepen tegen elkaar op zet. Wat als
een ieder gewoon mag zijn wie hij/zij is zonder het te moeten benadrukken? Onze haarkleur
kan verschillen, onze oogkleur, huidskleur, vorm en competenties. We zijn uiteindelijk allen
naakt geboren, een ieders ziel weegt 21 gram en je kunt van zowel jong als oud leren. We
zijn allen wie we zijn en gelijk aan elkaar zonder dat er telkens naar een kenmerk gekeken
moet worden ter vergelijking. Een ieder mag zich gerespecteerd voelen om wie hij/zij is
zonder stempels en waarde-oordeel van derden. Een ieder mag zijn eigen tempo en
interesse hebben, net wat de leerflow is. Wie zijn wij om voor een ander te bepalen wat
wanneer geleerd dient te worden? Hoe denken wij beter te weten wat er in moet dan
degene die het zelf moet doen en aan moet kunnen? Wie zijn wij om die grens voor elkaar te
bepalen, omdat we toevallig ouder of wijzer denken te zijn? We kunnen ook inspireren en
laten zien wat er zoal is om te leren in de zone van naaste ontwikkeling en de stappen
daarna indien gewenst. Een kind komt echt wel met vragen als het er zelf niet uit komt.

Lijst met tips voor een betere aanpak van de begeleiding van de ontwikkeling.

1. Van toetsen en cijfers vastleggen naar leren op maat in eigen interesse en een portfolio
opbouwen van de eigen competenties.
2. Geen prestatiedrang en groepsdruk, maar elkaar ondersteunen en bewonderen om een
ieders groei. Geen dwang maar inspiratie. Wat men forceert bloeit niet.
3. Niet zoeken naar de schuldige die een fout heeft gemaakt, die berechten en daarmee
afgedaan. Het is een leermoment en we kunnen ook samen kijken wat er van te leren valt
zodat we de volgende keer een betere situatie hebben samen.
4. Gelijkwaardigheid en elkaars vrije wil leren respecteren. We kunnen elkaar allen advies
geven en dat wordt vervolgens aangenomen of na overweging ter zijde gelegd. We
respecteren vervolgens elkaars keuze. Uiteraard zijn er wel grenzen (fatsoen/Common Law,
oftewel gewoonterecht) waarbij keuzes logischerwijs niet geaccepteerd zouden kunnen zijn
als iemand er schade door oploopt bijvoorbeeld.
5. Daarnaast steven naar het leren elkaar te zien met elkaars kaders, niet door het eigen raster.
Veelal ziet men gebeuren dat iemand een ander beoordeelt op wat hij/zij zelf mogelijk acht.
We mogen best wat dieper bevatten dat een ieder mag zijn wie hij/zij is met eigen grenzen
en kaders, niet met die van iemand die denkt te mogen oordelen waardoor we elkaar bij
voorbaat te kort doen.
6. Eigen vertrouwen in het kunnen bevorderen. Een kind mag zelf voelen hoe goed het is in een
competentie. We kunnen gemaakte kunstwerken bewonderen of anders beschouwen, maar
het kind is degene die weet hoe goed hij/zij het kan. Door af te moeten wachten op de
beoordeling en die waarde over te moeten nemen raakt een kind van zichzelf af. Door
telkens extern bevestiging nodig te maken, kweken we onzekere mensen die te afhankelijk
zijn van wat derden vinden. Liever stimuleren we door positieve benadering en inspiratie een
leergierig kind dat vraagt om wat hij/zij nodig heeft om de nieuwsgierigheid van het moment
goed te kunnen gebruiken en te vertrouwen op eigen kunnen.
7. Geen standaard leerweg en roosters, maar een vrije indeling. Leven op het hart en minder op
de klok. De kinderen kunnen zelf nagaan wat ze zouden willen leren, of ze veel willen
bewegen, dorstig zijn en of ze zoet of zout willen eten. Ieder heeft zijn eigen interesses en
competenties. Er zit al in wat er in moet zitten. In plaats van de gemiddelde leerweg op een
kind te drukken is het vrediger en winstgevender om het kind te begeleiden in de eigen
interesses vanuit de flow van het kind zelf. Dit vergt meer begeleiding dan in de klassen van
tegenwoordig haalbaar is, (It takes a village to raise a child) maar zo kan een ieder zichzelf
zijn. Zo kun je op dinsdag wel eens de hele dag niks zichtbaars doen en alleen maar denken.
Op de zaterdagavond sta je vervolgens te meten en bouwen voor een nieuw project.
8. Het leren mag betekenisvol zijn in het hier en nu en op de kinderen over komen als
daadwerkelijk nuttig. Het stomweg stampen van aangegeven stof wordt meestal doorzien en
niet als nuttig of betekenisvol ervaren. Daardoor blijft het ook nog eens minder goed hangen
dan wanneer een kind uit eigen interesse, of voor het oplossen van een probleem van
zichzelf of anderen heeft geleerd hoe het uit de situatie moet komen.
9. Hoe meer hokjes we kweken, hoe meer discriminatie we uitlokken. Als we een hokje niet
maken, kunnen we elkaar ook niet in dat hokje plaatsen uit beweging van oordeel. We zijn
allen uit dezelfde energie gemaakt en alle zielen wegen 21 gram. We zijn gelijk en kunnen
allen van elkaar leren, of je nou jong of oud bent, verschilt van haarkleur, oogkleur,
huidskleur, of toch van vorm. Zo lang men niet de bedoeling heeft anderen te schaden maakt
een vorm of kleur echt niet uit en zijn we allen net zo welkom.
10. Waarheidsbevinding zit hem niet in gegeven stof nabootsen om het nabootsen. Hoe
resoneert iets met het innerlijke gevoel van rechtvaardigheid? Kinderen zouden weer vrijer
moeten kunnen leren zonder de sturing van het cijfer en vooropgezette onderzoeken met
vooropgezette uitkomsten voor de 10. Bij een echt onafhankelijk onderzoek is de uitkomst
niet al vastgesteld maar vrij en nog een verrassing.
11. Met een kind werkt men goed naar zelfstandigheid als het zichzelf leert vervelen en hoe
daarmee om te gaan, zichzelf leert uitdagen om te kijken hoe je achter een antwoord komt,
of wie je zou moeten vragen om daar achter te komen. Zo min mogelijk sturing geniet de
voorkeur. Bij veroorzaken van schade etc wordt uiteraard beter wel ingegrepen, bij een
hulpvraag is daar de aandacht.
12. Leren mag weer meer creativiteit bevatten, ruimte om te uiten en anders te zijn. Het eigen
pad kunnen volgen en gelukkig zijn met wat er is.

Als klap op de vuurpijl, naast de chronische misstanden in het onderwijs die op zich al schade genoeg
doen, hebben we tegenwoordig te maken met zaken als “de Lentekriebels” in de klas. Uit stad en
land komen de meldingen van kinderen die op school schade oplopen en thuis zich komen uiten.
Kinderen van (nog geen) 4 jaar die geconfronteerd worden met plaatjes van seksuele handelingen,
plastic vagina’s in de klas in de middenbouw, voortgezet onderwijs waar de kinderen in de les porno
voorgeschoteld krijgen…. Dit alles vanuit het beeld dat je lichaam speelgoed is waar je fijn mee kunt
spelen en ook bij elkaar als iemand niet duidelijk nee zegt. Het hele verhaal over liefde en een
connectie hebben met elkaar komt er echter niet in voor. Het is puur vanuit platonische visie.
Er zijn mensen gaan protesteren, er zijn mensen die petities tekenen, maar niets zal het zomaar
stoppen aan de andere kant van de muur. De overheid betaalt de Rutgerstichting 26 miljoen per jaar
voor precies het implementeren van wat nu gebeurt. Zo lang de kinderen gebracht worden wordt dit
gezien als consent voor wat ze aangeboden krijgen.

Daar waar een ieder de wet dient te kennen en er naar dient te handelen, hebben wij voor u een
reminder aan het volgende:

Art 240a WB v Strafrecht:

Met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de vierde categorie wordt gestraft hij
die een afbeelding, een voorwerp, of een gegevensdrager, bevattende een afbeelding waarvan de
vertoning schadelijk is te achten voor personen beneden de leeftijd van zestien jaar, verstrekt,
aanbiedt, of vertoont aan een minderjarige van wie hij weet of redelijkerwijs moet vermoeden, dat
deze jonger is dan zestien jaar.

We zijn op een punt gekomen dat er zelfs strafbare feiten worden gepleegd op school, waarmee de
kinderen schade oplopen van leerkrachten die dit opgedragen krijgen te onderwijzen en (niet
wetend) de wet overtreden.

Bij misstanden heb je als ouder zowel het recht als de plicht om je kinderen hiertegen te
beschermen. Dit doen we echter niet door een petitie te tekenen en de kinderen wederom in te
leveren op het adres waar de schade verder voort zal duren.
Bij de chronische misstanden is er al meer dan voldoende feed om de kinderen massaal elders onder
te brengen of het zelf op te pakken. Nu de Rutgerstichting van start is gegaan met lentekriebels is het
vooral de vraag hoe lang het nog zal duren dat mensen hun kinderen nog heen brengen. Er zijn
inmiddels vele alternatieven te verkiezen waarbij de kinderen niet die schade oplopen en veel beter
tot bloei kunnen komen in hun eigen weg van ontwikkeling.
Ook op gebied van scholing is het de hoogste tijd om van maatschappij naar samenleving te groeien.
Blijven we elkaar in het systeem en onder de macht drukken, of gaan we de touwtjes zelf weer in
handen nemen en sterken we elkaar in het inslaan van een beter pad? Vrijer en gelukkiger, in
harmonie met elkaar.

Schroom niet eens te kijken naar Learning Communities en coöperatieve initiatieven voor een fijnere
manier van ontwikkelen, zonder dwang, naar eigen competenties. Er zijn er al veel opkomend in ons
land, wisselend van zeer zelfstandig tot veel mogelijkheden om samen te werken en zijn. Probeer zelf
te voelen wat het verschil doet met het innerlijke kind in een ieder. Het kan zo veel mooier en het is
er al. Het is niet moeilijk, maar geeft veel sterkere mensen als gevolg. We gaan weer naar een tijd
waarin we elkaar meer begrijpen en respecteren. Een tijd waarin meer plezier is in leren en
samenzijn en waar een ieder zich veilig, gelukkig en geliefd mag voelen zonder druk of drang. Men
zou voor de grap de dynamiek onder thuisonderwijs-kinderen eens moeten zien, vergeleken met een
doorsnee schoolplein. Een wondere wereld gaat open, daar waar die druk en drang minder tot niet
aanwezig is.

Met dank aan een ieder die mee heeft gedacht om de problematiek in kaart te brengen en te bundelen tot een geheel.
Succes aan een ieder de komende tijd.