Meld je aan als meewerkend lid en maak deel uit van de Silent Warriors.
Het Verhaal van Kayleigh: Een Strijd Tegen de Jeugdzorg
Verteld door de zorgelijke moeder
Gisterenavond kwam ik een filmpje tegen over Kira dat me diep raakte. Terwijl ik keek, leek het alsof ik naar het verhaal van mijn eigen dochter, Kayleigh, keek. Haar leven is een aaneenschakeling van diagnostische onderzoeken, verkeerde plaatsingen en de constante strijd om de juiste hulp te krijgen. Dit is het verhaal van een jong meisje dat meer dan haar deel van lijden heeft gehad en nu een sterke boodschap wil overbrengen.
De Beginjaren
Op de basisschool viel Kayleigh al snel op omdat ze achterliep op bepaalde gebieden. Het schoolteam merkte dat ze moeite had met sociale interacties en besloot haar door te verwijzen voor onderzoek. De uitslagen waren schokkend: een IQ van 67 en een sociaal-emotionele achterstand. Deze diagnoses waren de start van een lange en ingrijpende reis door de wereld van de jeugdzorg. We werden doorverwezen naar verschillende zorginstellingen, waaronder Fornhese, Stichting Gewoon Anders en uiteindelijk Vitree. Bij elke nieuwe instantie leek het alsof we opnieuw moesten beginnen, en elke twee jaar werd ons verteld dat we weer naar een andere zorgverlener moesten.
Bij Vitree kregen we een ambulant begeleider die om de zoveel tijd bij ons thuis kwam om te praten. Kayleigh voelde zich vaak gefrustreerd, wat zich uitte in opstandig en dwars gedrag. Dit zorgde voor veel onrust in huis. Toen ze tien was, kreeg ik de verontrustende boodschap dat het beter was als ze niet meer thuis woonde. Haar twee broertjes hadden recht op een jeugd zonder de problemen die Kayleigh met zich meebracht. Dit was voor mij onacceptabel; ik wilde haar zo goed mogelijk ondersteunen en begeleiden, en ik kon me niet voorstellen dat zij van ons afgezonderd moest worden.
De Diagnoses en De Strijd om Hulp
Toen Kayleigh twaalf was, gaf de psychiater van Vitree aan dat ze waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis had, mogelijk ODD of borderline. De officiële diagnose kon pas op haar achttiende worden gesteld. De psychiater adviseerde ons om Kayleigh zo min mogelijk prikkels van buitenaf te geven. Dit was een zware tijd voor ons allemaal, omdat we steeds meer beseften hoe kwetsbaar ze was. Kayleigh had een angststoornis en kon niet alleen zijn; ze was zeer beïnvloedbaar en naïef. De psychiater voorspelde dat, zonder de juiste begeleiding, Kayleigh altijd thuis zou blijven, omdat het leven voor haar te ingewikkeld zou zijn om alleen aan te kunnen.
Op haar zestiende werd het voorstel gedaan om haar tijdelijk ter observatie te plaatsen in een speciale groep, zodat er een diagnose gesteld kon worden en we konden kijken welke vorm van therapie het meest geschikt zou zijn. Dit leek een kans voor Kayleigh om de hulp te krijgen die ze zo hard nodig had. Bijna achttien jaar oud volgde ze een mbo-opleiding in sport en beweging, werkte bij de supermarkt, en volgde lessen op musicalschool en zangles. Maar ondanks al deze positieve stappen, bleven haar problemen aanhouden.
Verkeerde Plaatsingen en Verlies van Hoop
Helaas werd Kayleigh verkeerd geplaatst in een kamertrainingscentrum voor jongeren met gedrags- en verslavingsproblemen. Wat als tijdelijk werd gedacht, bleek een fatale fout te zijn. Vanaf dat moment begon haar leven te veranderen in een ware hel. De onderzoeken waar ze voor was gekomen, werden niet uitgevoerd, en ze ontwikkelde een ernstige eetstoornis. Dit was zo ernstig dat ze niet meer kon werken of naar school kon. De GGZ moest worden ingeschakeld naar aanleiding van haar eetstoornis, maar de echte hulp bleef uit.
Kayleigh werd aangemeld voor een kliniek voor eetstoornissen, waar ze anderhalf jaar op de wachtlijst stond zonder enige hulp te ontvangen. De instantie Vitree werd verzocht om een andere woonomgeving voor Kayleigh te regelen, waar ze meer rust kon krijgen. Maar ook hier bleef de hulp uit. In plaats daarvan moest ze naar een kliniek in Zuid-Afrika. Deze opname ging echter niet door omdat ze lichamelijk te zwak was om te vliegen. Ze werd op een nieuwe wachtlijst geplaatst, maar ook hier werd ze geweigerd omdat haar gezondheid te ernstig was.
Op een bepaald moment woog ze nog maar 27 kg en haar organen stonden op het punt te falen. Toen kreeg ik een telefoontje van haar begeleider: ze moest met spoed naar de intensive care. Maar de psychiater vond het niet urgent genoeg en stelde voor om het na het weekend verder te bespreken. Dit was een keerpunt voor Kayleigh; de hulp die ze zo hard nodig had, kwam niet op tijd.
Een Dieptepunt en Verder Verlies
Na een tijd op de PAAZ-afdeling, waar ze weer enigszins lichamelijk herstelde, moest ze terug naar de woongroep. Deze situatie herhaalde zich; telkens als haar gezondheid in gevaar kwam, mocht ze tijdelijk terugkomen. Kayleigh werd volgepompt met medicatie, wat leidde tot een steeds ernstiger toestand. Ze raakte in een vicieuze cirkel van medicatie en trauma, terwijl ze steeds meer suïcidale gedachten ontwikkelde.
Vitree vond haar inmiddels te ingewikkeld. Ze was te oud voor jeugdzorg, en de woongroep bleek niet geschikt voor haar problematiek. Ze wilden van haar af, terwijl ze niet meer naar huis kon vanwege haar problemen. De directeur van de woongroep gaf aan dat Kayleigh zelf of wij als ouders een oplossing moesten vinden, anders zou ze naar het Leger des Heils worden gestuurd. Op dat moment waren de onderzoeken waarvoor ze was gekomen nog steeds niet uitgevoerd.
Na een lange strijd kregen we eindelijk een indicatie voor een plek in beschermd wonen. Maar Vitree vond dat ze capabel genoeg was om zelfstandig te wonen. Dit was een beslissing waar ik totaal niet achter stond; Kayleigh had simpelweg de vaardigheden niet om alleen te kunnen functioneren. Ze kon niet plannen, kwam haar afspraken niet na zonder begeleiding, en had ernstige angsten en paniekaanvallen.
Een Nieuwe Crisis
Vitree zette door en liet Kayleigh tekenen voor de huurwoning, ondanks dat ze wisten dat dit zou mislukken. In het begin ging het mis en leidde dat tot zelfbeschadiging. Wat ik niet wist, is dat ze ondertussen ook was aangemeld bij een nieuwe instantie, Fivoor, voor een gedwongen opname in Den Dolder. Dus terwijl ze op eigen benen werd gezet, werd ze tegelijkertijd voorbereid op een gedwongen opname.
Na een half jaar leek het beter te gaan met Kayleigh; ze had eindelijk haar draai gevonden en was zelfs weer op gewicht gekomen. Ze begon weer te genieten van het leven, tot het moment dat ze een woordenwisseling met mij had. Een week later verbrak ze het contact zonder uitleg. Ik had geen idee wat er aan de hand was, maar hoorde van haar vriendinnen dat ze verder wel goed ging.
Toen kreeg ik echter een verontrustend telefoontje van haar vader. Kayleigh zou binnen een half uur uit haar huis worden gehaald door de GGZ, onder politiebegeleiding. Ik haastte me naar haar woning, maar haar behandelaar van Fivoor stond voor de deur en verbood me naar binnen te gaan. Ik zag hoe ze met haar spullen in een bus werd afgevoerd. De Fivoor-medewerker zei dat Kayleigh eindelijk de juiste behandeling zou krijgen die ze zo hard nodig had.
Toen Kayleigh mij zag, werd ze woedend. Ze schreeuwde dat het mijn schuld was dat ze nu gedwongen opgenomen werd. Ik begreep er werkelijk niets van en kreeg van niemand informatie. Na een week zonder contact besloot ik naar Den Dolder te gaan, waar ik Kayleigh eindelijk weer kon zien. Tijdens dat bezoek huilde ze en vertelde ze dat ze het contact met mij had moeten verbreken op advies van haar ambulante begeleider. Deze vrouw had haar verteld dat ik de oorzaak van al haar problemen was en dat ze beter af was zonder mij.
Het Trauma van Gedwongen Opname
Tijdens de periode zonder contact had Kayleigh ook te maken met een zorgmachtiging bij de rechtbank, waar ze nooit van op de hoogte was gesteld. Haar angst en paniek groeiden, vooral omdat haar twee kittens thuis zaten. Kayleigh heeft haar hele leven een angst voor vreemde plekken en durfde nooit ergens te slapen. Nu moest ze verblijven op een afdeling met zeer zware patiënten, waar ze doodsangsten uitstond. De omgeving was chaotisch, met constant geschreeuw, vechtpartijen en bedreigingen. Dit had een verwoestend effect op haar geestelijke gezondheid.
De omstandigheden op de afdeling waren onmenselijk. Er was geen aparte ruimte voor vrouwen en Kayleigh werd regelmatig bedreigd en seksueel geïntimideerd. Ondanks haar constante angst en de vele trauma’s die ze opliep, weigerden de zorgverleners haar persoonlijke spullen af te pakken, zoals scheermessen, ondanks de zelfbeschadiging. Ze werd psychisch steeds slechter en de onrust rondom haar nam alleen maar toe.
Ik heb vaak gesprekken gehad met de zorgverleners, maar het leek alsof ze niet bereid waren om naar mij te luisteren. Ze hadden Kayleigh zogenaamd voor haar eigen veiligheid uit huis gehaald, maar ik zag haar nog nooit zo onveilig als op deze afdeling. De verwijten dat ik mijn eigen gevoel boven de autonomie van mijn kind plaatste, waren moeilijk te verwerken.
Het Einde van de Strijd?
Na negen maanden kon ik het niet langer aanzien. We haalden Kayleigh uit de instelling, maar de schade was enorm. Ze had zich lichamelijk en geestelijk zo moeten aanpassen aan de omstandigheden dat ze een verloren generatie leek. Haar innerlijke pijn, trauma’s en demonen waren dieper geworteld dan ooit tevoren. En ondanks dat ze nu thuis woonde, bleven haar problemen aanhouden en leek het met de dag steeds erger te worden.
Kayleigh heeft de hoop op herstel opgegeven. Ze kan niet meer leven met de pijn waar ze 24/7 mee moet leven. De stemmen in haar hoofd nemen de overhand, waardoor zij in zeer ernstige dissociaties dagelijks belandt. Dissociaties die haar dood kunnen worden en waar ze niet meer mee kan leven. Het leek alsof ze geen andere uitweg meer zag en dat het leven niet voor haar weggelegd was, en ze begon te geloven dat ze nooit meer normaal zou kunnen leven.
De Huidige Situatie
Vandaag de dag woont Kayleigh in haar eigen woning, een prestatie op zich, maar de demonen van haar verleden blijven haar achtervolgen. Haar grootste wens is dat haar verhaal gehoord wordt. Ze wil anderen laten weten dat ze niet alleen zijn in hun strijd met de jeugdzorg en wil andere mensen hun leven redden met haar verhaal. Haar ervaringen zijn een roep om bewustwording over de problemen binnen dit systeem.
Kayleigh hoopte jaren op echte hulp, niet alleen voor zichzelf, maar voor alle jongeren die door het systeem zijn gesloopt. Haar verhaal is een krachtige herinnering dat we moeten vechten voor de rechten en het welzijn van kwetsbare kinderen. Ze verdienen een kans op een zinvol leven, vrij van trauma’s en pijn. Laten we ervoor zorgen dat haar boodschap gehoord wordt en dat geen enkel kind meer door het systeem wordt gesloopt.
De strijd is nog niet voorbij. Kayleigh is nog in leven en vecht nog elke dag tegen alle gevechten met zichzelf. Niet alleen voor haarzelf, maar voor iedereen die haar pad heeft gekruist. Haar verhaal is nog steeds aan het schrijven; een verhaal van hoop, herstel en bovenal, de zoektocht naar een betere toekomst. De zorg moet veranderen en Kayleigh hoopt met haar verhaal anderen hun leven te redden.
