In een tijdperk van snelle veranderingen en verschuivende politieke machtsstructuren is er een groeiende tendens zichtbaar in de Verenigde Staten richting een meritocratisch systeem. We kunnen het bijna als een Rotterdamse mantra beschouwen: “Niet lullen maar poetsen.” Een meritocratie is een systeem waarin individuen worden beloond op basis van hun kwaliteiten, vaardigheden en prestaties, in plaats van hun afkomst of rijkdom
In een ideale meritocratie begint iedereen op gelijke voet. Hard werken, talent en innovatieve ideeën zijn de sleutels tot succes; het maakt niet uit waar je vandaan komt of wie je bent. Wat telt, zijn je capaciteiten en wat je bereikt. Helaas staat dit idealistische principe vaak onder druk in systemen die gebukt gaan onder vriendjespolitiek en aristocratische structuren.
In een aristocratisch systeem worden beslissingen vaak genomen op basis van persoonlijke connecties, waarbij privileges en voordelen zijn voorbehouden aan een selecte groep. Deze elite – vaak aangeduid als de ‘globalisten’ – omvat politieke leiders in Europa, koninklijke families, de voormalige Biden-administratie, grote internationale organisaties zoals de Verenigde Naties, de Wereldhandelsorganisatie en het Wereld Economisch Forum, evenals multinationale corporaties en invloedrijke academici en activisten. Door deze machtsstructuren kan ongelijkheid toenemen en wordt de basis van de meritocratie ondermijnt. Belangrijke figuren krijgen toegang tot kansen en middelen zonder dat zij daarvoor de vereiste kwalificaties of vaardigheden bezitten, wat leidt tot een verschuiving van verdienste naar relationele netwerken. Dit creëert een cultuur van wantrouwen en zelfs corruptie.
De recente politieke veranderingen in de Verenigde Staten onder Donald Trump zijn een indicatie van een mogelijke verschuiving. Er is een nieuwe economische benadering zichtbaar die zich richt op het belonen van individuele prestaties en vaardigheden, in plaats van de vriendjespolitiek die typerend was voor eerdere regeringen. Dit sluit aan bij een bredere trend om nationale soevereiniteit en lokale economieën te beschermen tegen de negatieve effecten van globalisering. Echter, zelfs binnen een meritocratisch systeem kunnen er onbedoelde uitsluitingen plaatsvinden, zoals in het geval van individuen met lichamelijke of geestelijke beperkingen die niet in staat zijn om optimaal te presteren.
In Europa echter lijken politieke leiders vast te houden aan verouderde denkwijzen, zoals aangetoond door de Biden-administratie en de Woke-agenda ( klimaatgekte ) van het Wereld Economisch Forum. Het gebrek aan inzicht in wereldwijde veranderingen kan ervoor zorgen dat Europa economisch achterblijft. Wanneer centrale banken grootschalige industriële plannen van de Europese Commissie financieren zonder rekening te houden met meritocratische principes, kan dit leiden tot hoge inflatie en economische stagnatie.
Als individuen hun geld sneller besteden uit angst voor waardeverlies van hun spaargelden, kan dit een vicieuze cirkel van economische chaos veroorzaken. De tijd voor Europa is nu: omarmen we de vooruitgang en meritocratische waarden, of blijven we gevangen in een systeem dat ons beperkt? De keuze ligt voor ons en het is cruciaal dat we ons aanpassen aan de eisen van een snel veranderende wereld.
