Het was al jaren bezig. Een voorbereiding die voor de meeste mensen onzichtbaar bleef. Geen sirenes, geen waarschuwingen — slechts subtiele verschuivingen die pas later betekenis kregen.
En toen kwam 2020. Een onzichtbaar virus veranderde in één klap ons leven, onze vrijheid en ons vertrouwen. We lieten het gebeuren, niet omdat we naïef waren, maar omdat we niet wisten dat het gebeurde. De wereld veranderde sneller dan wij konden bijhouden.
Daarna volgde een oorlog. Rampen. Afleidingen.
En opnieuw werd een vijand aangewezen. Een vijand die ons hele leven al in dat rolletje was gedrukt. Van schoolboeken tot journaals, van documentaires tot politieke toespraken — alles was erop ingericht dat Rusland de “logische” tegenstander zou zijn.
Niet omdat we het zelf onderzochten, maar omdat het ons zo werd aangeleerd.
Angst, onzekerheid en tweedeling deden de rest.
We zijn het normaal gaan vinden om elkaar te wantrouwen. Om sneller te kiezen tegen elkaar dan voor elkaar. Want dat is wat we elke dag gevoed krijgen: kies een kant, kies een vijand, kies een narratief.
En nu zijn het onzichtbare drones. Weer zonder bewijs.
Weer met dezelfde vijand.
Weer met dezelfde angst.
Ze spreken over de 3i Atlas, over objecten die de aarde zouden kunnen bedreigen, over gevaren die we nooit mogen zien maar wel moeten geloven. En opnieuw… geen concreet bewijs. Geen transparantie. Geen logica.
Maar toch neemt een groot deel van de bevolking het klakkeloos aan. Want het stond op het nieuws. En in het praatprogramma zat een “specialist”. En die zei dat het echt zo was.
Ondertussen stijgen de belastingen.
We kijken machteloos toe hoe genocides plaatsvinden terwijl wereldleiders “overleggen”.
We laten ons vertellen dat we geduldig moeten wachten tot iemand in pak besluit of iets wel of niet waar is — alsof ons eigen verstand niets meer waard is.
Als we eerlijk zijn, dan laten we het gebeuren.
We doen niets.
We accepteren dat 150 mensen in Den Haag bepalen wat wij moeten inleveren, terwijl zij de problemen die onder hun leiding ontstonden ook weer “oplossingen” noemen.
En in ruil daarvoor moeten wij sober leven. Stapje voor stapje.
Onze vrijheid ruilen voor hun controlemechanismen.
Want, zo zeggen ze, “dat is de enige manier.”
Maar het wordt tijd dat we iets gaan inzien:
We lopen met open ogen in een wereld waar onze gedachten, ons vertrouwen en ons gedrag worden gestuurd door mannen in pakken — mensen die geen idee meer hebben van wat er echt speelt onder hun eigen bevolking. Mensen zonder berouw, zonder verantwoordelijkheid, zonder verbinding met de werkelijkheid waarin wij leven.
De vraag is niet langer wat zij gaan doen.
De vraag is: wanneer staan wij op om weer voor onszelf te denken?
Wanneer kiezen we bewustwording boven angst?
Wanneer kiezen we menselijkheid boven verdeeldheid?
Wanneer kiezen we voor elkaar?
Want de toekomst verandert niet door hen.
Ze verandert door ons.
Als je vindt dat dit gezegd móét worden, laat het algoritme dat dan weten.
Like. Reageer. Deel.
Niet voor mij — maar zodat de waarheid niet langer wordt verstopt.#bewust #agenda #crisisnacrisis
