Er zijn momenten waarop je jezelf afvraagt: waar doe ik het eigenlijk voor?
Dagen, weken, maanden gaan voorbij, en je stopt al je tijd, energie en hart in mensen die door het systeem zijn stukgemaakt. 137 uur — dat is wat ik dit jaar heb gestoken in de begeleiding van één cliënt. Voor nul euro. En toch zeg ik: het is niet erg. Want als ik het niet had gedaan, was dit meisje, dit gezin, waarschijnlijk nog verder weggezakt.
De feiten zijn simpel maar wrang. Er is een organisatie in Almere, met een eigen bestuur en budget, die dit werk eigenlijk hoort te doen. Maar het gebeurde niet. Dus nam ik het op me — zonder vergoeding, zonder bescherming, met alle risico’s van dien.
Door dat werk is er een nieuw psychologisch onderzoek gekomen. Een WLZ-aanvraag bij het CIZ. Dat traject was nodig, omdat het gezin zware trauma’s had opgelopen bij eerdere instanties. Organisaties die juist hulp hadden moeten bieden, maar grenzen overschreden. De schade die daaruit voortkwam, werd later gebruikt als reden om hen onder te brengen bij een forensische instelling — een organisatie die eigenlijk bedoeld is voor criminelen. Dat zegt genoeg over hoe krom dit systeem werkt.
Ik doe dit werk niet om geld te verdienen. Maar wel omdat ik geloof dat iemand het moet doen.
Want als niemand dat doet — wat gebeurt er dan met deze gezinnen?
Wie vangt ze op? Wie ziet hun verhaal?
Deze 137 uur staan symbool voor honderden andere uren, dossiers, telefoontjes en gesprekken die nooit worden geregistreerd of betaald. En dat is precies waarom ik ooit de Silent Warriors begon. Eerst als beweging, later als stichting SW. Om een stem te geven aan mensen die geen stem meer hebben.
Ik doe dit nu vijf jaar intensief, na acht jaar online onderzoek naar misstanden in de zorg, politiek en systemen. En ik ben eerlijk: ik heb al mijn spaargeld erin gestoken. Alles. Om anderen te helpen. En nu leer ik langzaam dat helpen ook betekent dat je jezelf niet mag vergeten. Dat je recht hebt op eerlijke samenwerking, erkenning en steun.
Want het zorgsysteem van Nederland is een doolhof.
Een wereld vol deuren die dichtgaan — totdat iemand ze openbreekt.
Ik blijf dat doen. Omdat ik weet dat er achter elke deur een echt mens zit.
Een meisje. Een moeder. Een gezin.
En soms is één iemand genoeg om het verschil te maken.
Reflectie voor de lezer
Wat denk jij? Moet iemand die dit soort werk vrijwillig doet, ondersteund worden door het systeem?
Of is het systeem zelf toe aan genezing?
Laat het weten in de reacties onder de video of op onze socials.
⚠️
Disclaimer
Deze video en dit artikel zijn gemaakt voor bewustwording en educatieve doeleinden.
Alle informatie is gebaseerd op persoonlijke ervaringen en publieke bronnen.
Trek altijd je eigen conclusies, doe je eigen onderzoek en steun onafhankelijke initiatieven door te delen, te liken en te abonneren op onze kanalen.
